Αρνούμαι να δώσω στον 11χρονο γιο μου ένα κινητό τηλέφωνο, παρόλο που όλοι οι άλλοι στο σχολείο έχουν ένα. Δυσκολεύομαι να κρατήσω τη θέση μου.
Πρόσφατα, το γυμνάσιο του γιου μου πρόσφερε μια ανταμοιβή για την τέλεια παρακολούθηση: ένα ταξίδι με λεωφορείο στο Λος Άντζελες για έναν αγώνα Clippers, φεύγοντας αμέσως μετά το σχολείο. Ήθελα να του στείλω λίγα χρήματα για δείπνο. Αλλά επειδή η αρένα είναι χωρίς μετρητά, το σχολείο συμβούλεψε τους γονείς να φορτώσουν χρήματα στα smartphone των μαθητών αντ’ αυτού. Είναι μόνο ένα παράδειγμα από κάτι που συμβαίνει συνεχώς τώρα. Τα σχέδια μετά το σχολείο ζωντανά σε ομαδικά κείμενα. Οι προπονητές στέλνουν λεπτομέρειες παραλαβής μέσω εφαρμογών. Οι δάσκαλοι βασίζονται στις πλατφόρμες ανταλλαγής μηνυμάτων ως τον κύριο τρόπο επικοινωνίας. Η υπόθεση είναι ότι ένα τηλέφωνο δεν είναι απλώς μια ευκολία για τα παιδιά. είναι απαίτηση. Δεν θέλω ο 11χρονος γιος μου να έχει κινητό τηλέφωνο. Θέλω να χαρεί τα παιδικά του χρόνια. Το πρόβλημα είναι: Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να του κρατήσω τηλέφωνα, ειδικά από τη στιγμή που είμαι εθισμένος στα δικά μου. Είμαι εθισμένος στο τηλέφωνο και προσπαθώ να το αλλάξω. Το πιο σημαντικό, πρόσφερε κάτι που χρειαζόμουν απεγνωσμένα: τέσσερις ημέρες χωρίς υπηρεσία κινητής τηλεφωνίας. Είμαι εθισμένος στο τηλέφωνό μου — και όχι σαν χαρακτήρας του “The Diplomat”, όπου η μοίρα του ελεύθερου κόσμου εξαρτάται από το επόμενο κείμενό μου. Είμαι απλώς το doomscroller της ποικιλίας του κήπου σας. Είμαι το είδος του ατόμου που ανοίγει το Instagram σκοπεύοντας να ελέγξει ένα πράγμα και μετά εμφανίζεται μια ώρα αργότερα αφού παρακολουθεί έναν άγνωστο να διακοσμεί εκ νέου ένα μπάνιο. Το τηλέφωνο είναι σαν τσιγάρα για τα μάτια μου, και δεν μπορώ να σταματήσω να ανάβω. Το Lost Coast έφερε αυτό που ήλπιζα. Τα χέρια μου τελικά σταμάτησαν να τρέμουν για μια συσκευή που δεν ήταν εκεί. Όταν φτάσαμε στο πάρκινγκ στο τέλος του μονοπατιού, εμφανίστηκαν οι πρώτες ράβδους εξυπηρέτησης στην οθόνη μου και χωρίς δισταγμό, μπήκα κατευθείαν μέσα. Οι ειδοποιήσεις ακούστηκαν. Απάντησα σε όλους. Ενώ έπιανα μηνύματα για μέρες, ο 11χρονος γιος μου κοίταξε έξω από το παράθυρο την γαλήνια ακτογραμμή που σβήνει πίσω μας, σαν να κρατούσε κάτι που είχα ήδη αφήσει να φύγει. Υπάρχει αυξανόμενη πίεση να πάρω στον γιο μου τηλέφωνο, επίσης, ο γιος μου είναι ένας από τους τελευταίους υποστηρικτές στη δημοτική του, και παρόλο που οι γονείς του, ακόμη και οι δάσκαλοι, οι δάσκαλοι και οι άλλοι φίλοι του πιέζονται. Η αποσύνδεση είναι απαραίτητη για την παιδική ηλικία. Θέλω ο γιος μου να ξέρει πώς είναι να είσαι αποσυνδεδεμένος — να βιώνει πλήξη, να λύνει προβλήματα μόνος του, να είναι απρόσιτος σε έναν θορυβώδη κόσμο που απαιτεί συνεχή προσοχή. Θέλω να καλλιεργήσει δεξιότητες χωρίς τη βοήθεια ενός λαμπερού παραλληλογράμμου. Θέλω να προσέξει πράγματα για το πού ζούμε: τα διακριτικά ίχνη που αφήνουν οι σαύρες που διασχίζουν την ηλιόλουστη βρωμιά, το άρωμα του κρεόσωτου μετά τη βροχή, τη σκιά ενός γερακιού που τριγυρίζει από πάνω. Ο γιος του συγγραφέα απολαμβάνει την ύπαιθρο χωρίς τηλέφωνο. Ευγενική προσφορά της Maggie Downs Αλλά όλο και περισσότερο, νιώθω ότι ο κόσμος με πιέζει στο χέρι. Για να είμαι ξεκάθαρος, δεν είμαι κατά της τεχνολογίας. Το παιδί μου έχει Nintendo Switch. Καταβροχθίζει βιβλία σε ένα Kindle. Η εργασία του βασίζεται σε ένα Chromebook. Δεν προσπαθώ να μεγαλώσω ένα παιδί πρωτοπόρο. Θέλω απλώς να διατηρήσω αυτό το πολύ σύντομο, αναλογικό διάλειμμα προτού τον βρει ο αλγόριθμος. Είμαι ακόμα νοσταλγικός για λίγο πριν από τηλέφωνα. Κηρύττω την παρουσία ενώ εξασκώ την απόσπαση της προσοχής. Συγκρατώ την ψηφιακή παλίρροια από το παιδί μου ενώ το αφήνω να με παρασύρει. Ίσως αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που αντιστέκομαι — όχι επειδή έχω βρει ένα ανώτερο σύστημα, αλλά επειδή δεν έχω καταλάβει. Σύντομα θα γίνει αρκετά μεγάλος για ένα τηλέφωνο. Μέχρι τότε, αγοράζω χρόνο, απλώς όχι ένα σχέδιο δεδομένων.
Δημοσιεύτηκε: 2025-12-07 12:57:00
πηγή: www.businessinsider.com
